Handschoenen
Er lag een dood
paar handschoenen
langs de straatrand
satijnig rood
geweven
bebladerd de weg.
Een dood paar handschoenen.
nou kom op wat naar,
hoe kan dat nou
gebeuren zeg?
Er zat geen leven
meer in,
gestorven ding,
de zin die was
er uit,
de rode draad
verloren, pech.
Nu ligt het daar
zo lang uitgestrekt
bedekt met blaer
bezield zo-even nog
maar nu dan
in de goot
beland en...
Een vleugje van haar
ziel die riep
tot mij en
zei: 'He jij daar,
wacht eens even! '
'Kun jij ons niet
een nieuw begin
en zin tot
leven geven? '
Ik nam het paar
op teder in mijn
handen
maar zag
'ze zijn te klein'
'ze passen er
niet in',
'he, wacht eens
even, ik heb toch Ook
een vriendin........ '
poem by Madrason writer
Added by Poetry Lover
Comment! | Vote! | Copy!
No comments until now.