Ik zuig, ik schijt, ik kom...
Ik zuig, ik schijt, ik kom...
op je toe,
ik schreeuw en jank en zing
totdat ik moe
in je armen lig te trillen.
Ik lik je lichaam
teder en schoon
van het pasgeborenvlies
dat over onze extase
heen gegroeid is,
dat is geen holle frase
dat is geen kattenpis.
Ik sla, ik stoot, ik ram op je smoel
jij vent die alleen vent bent
soms...............
dan mis ik dat gevoel
van de aardse sleetsheid
het helse temperament,
aanschouw ik te veel
tempera van een krent.
Je zult je nog verbazen,
want achter de beslagen
ramen van mijn vergezicht
liggen duizenden kristallen,
zilte tranen juwelen
die me niet wilden ontvallen
noch wilden vloeien,
noch aan het licht
van jouw aangezicht
wilden spelen
van verlangen
naar troost,
naar kroost
naar snotterende
metgezellen
die me konden kwellen.....
zo nu en dan met een gedicht.
poem by Madrason writer
Added by Poetry Lover
Comment! | Vote! | Copy!
