Ang Apoy At Mga Aninong Isinilang
Sa kadiliman ng gabing nakadapo
sa iyong mga matang nahihimbing
kasama ng maalong awitin ng hangin
at sinasamyo ng mga orasang gutom
na naghihintay ng pagkakataong huminay
sa pagduyan ng takdang sayawin;
natagpuan ko ang mga bagang nagngangalit,
ang pahapyo-hapyong silab ay sumisirit
at sumasagitsit kahilitulad ng kidlat
na lumiliyab sa hinanakit at pilit pa ring
itinatago ang galit sa likod ng mga ulap
at sa bawat mailap na pag-udyok ng pagputok
ng liwanag sa iyong walang kamatayang gabi
nasilip ko ang mga nahihimlay sa likod ng tabing -
Ang iyong kabataang tahimik ngunit
sabik na naghihintay ng kapayapaan
tumatakbo at humahawi ng walang kalaban-laban
sa hagupit ng sunog at darag ng mga usok
upang mapanghawakan ang kalagitnaan,
ang kasukdulan ng trahedyang umuulan.
Galusan at walang bilang, yumabag ang mga paa
patungo sa paglisan; unti-unti kang naiiwanan
at kahilintulad ng isang libong nakaraan,
isang libong kahatulan - muli't-muli
iniwasan mo ang nakangangang pintuan
takot sa nagliliyab na liwanag - pula, puti,
maliwanag, malamya, galit at mahapdi
bumalik ka sa iyong higaan na tulad ng
isang bukas na palad ng lupa na naghihintay
ng mga puting rosas at handa ng sumara
pagka't sa dulo ng liwanag lahat ay magniningas
at paparoon sa kanikanilang hantungan
kagaya ng mga ibong namumutawi sa langit
lumilipad sa kanikanilang ihip ng hangin
dadapo at sasaklob sa pagkalimot at kaligayahan
sa piling ng kanikanilang buwan; hindi nga ba't
mas mahusay nang pumikit sa karimlan
ng nalalaang hindi ka na maiiwanan
sa piling ng malalagong anino at
umaalingawngaw nilang mga yabag
na sa mumunting langit mo'y naiwanan?
poem by Norman Santos
Added by Poetry Lover
Comment! | Vote! | Copy!
