Ang Hagdan ng Buhay
Ang buhay ay hagdan na bawat baitang
ay mayroong turo't iniiwang aral.
Sa dulo ng hagdan ako'y nakarating.
Anu-anong aral ba'ng naiwan sa 'kin?
Ang unang baitang, di ko namalayan
Ang aking paligid, hindi nawarian
Ako pa ay sanggol at kulang sa muwang
Ngunit kahit konti, na'y may natutunan
Ang ilan sa aking pangangailangan
Umiyak lang ako'y aking nakakamtan
Pag ako'y nagutom, sa 'ki'y ilalapit
Ang dibdib ni Inang sa gatas ay tigib
Pag ako'y naginaw, ako ay nanlamig
Ako'y mababalot, yakap na mainit
Ngunit gusto ko mang do'n ay manatili
Hindi mangyayari, hindi maaari
Ako nga'y sagana do'n sa pagmamahal
Ngunit kailangang ako ay lumisan
Sa pagkabata ko ako ay dumatal
Doo'y nakapulot din ng konting aral
Ang buhay ng bata ay di laging tamis
Doo'y mayro'ng lumbay, may hapdi at sakit
Laruang nawala, kaibigang lumayo
O kagat ng langgam ay pagkasiphayo
Napag-alaman ko na maari pa rin
Sa pag-iyak lamang, gusto'y maging akin
Sa konting sipag at pagkamasunurin
Mayroong gantimpalang sa aki'y darating
Ilang taon lamang ay nagulat ako
Ako ay isa nang taong binatilyo
Ang pagiging bata ay aking iniwan
Ako pala'y meron nang pananagutan
Sa mga kapatid, sa mga magulang
Sa ikabubuhay dapat nang tumulong
Ang pag-aaral na'y isang obligasyon
Sa tatag ng bukas ay isang pundasyon
Di lahat ng hiling pa ay makakamtan
Kailangang sila na ay pagpaguran
Sa pagkabinata ay aking nalaman
Ang pag-ibig pala'y sari-sari'ng taglay
May tamis, ligaya, hapis, kalungkutan
Pait o ligaya, bigo o tagumpay
Sa pagkabinata ko rin napagmasdan
Mga paruparo na nagliliparan
Sa mga bulaklak ay palipat-lipat
[...] Read more
poem by Pacific Hernandez
Added by Poetry Lover
Comment! | Vote! | Copy!
