Pagkalaay
unsang orasa na ba? maoy pangutana sa mga bintana diha sa mga silya nga atong gilingkoran, apan ikaw nga karon pa lamang miabot sa america wala gayod magpapugong sa imong gibati. unsang orasaha na ba? mibalos og pangutana ang mga bungbong diha sa mga bintana nga gusto na nga manirado, apan ikaw nagsugid pa gihapon nga didto sa sulod sa pultahan sa mcdonald's ikaw natulog kay wala ka nay kapuy-an didto sa chicago, ug wala ka na gani kwarta. naghuy-ab ang mga kurtina ug ang mga alugnan diha sa sofa nahikatulog na, apan ikaw sa imong dakong kahiubos sa america, nagpadayon sa tinuod nga panghitabo dihang ikaw nagbantay og mga tigulang nga milabay nimo og baso dihang ikaw nawad-an na sa paglaom. bug-at na kaayo ang akong mga mata. nangahapla na ang akong mga pilok. wala na ako kasabot sa imong mga gisugilon, sa imong lalom kaayo nga kaguol, diin ako maayong pagkahulog sama sa usa ka lalom kaayong dagat. gusto lang nakong matulog, apan ikaw nagsulti nga gusto nang mamatay, moambak sa usa ka tulay nga habog kaayo. wala akoy labot kang bisan kinsa. wala akoy labot kanimo. gusto lang nakong matulog kay ako gikapoy na og pamati sa mga kagul-anan sa ubang tawo nga walay hunong sa pagyawit. gusto nako nga moundang ka na, gusto na nakong magdamgo. palihog, gihangyo ko ikaw, nga atong kutloon ang mga bunga sa kahilom, sungkiton ta ang iyang mga dahon, ug atong ihapnig sa atong katre. palihog lang, mangatulog na kita. ay, kasakit! wala ka ba laayi anang kangitngit?
poem by Ric S. Bastasa
Added by Poetry Lover
Comment! | Vote! | Copy!
